Mijn naam is Kees Barendsen. Ik ‘ben’ Kees Barendsen niet, maar heet wel zo. Het besef dat je heel veel niet bent, waarvan je dacht dat je dat altijd wel was, werkt uiteindelijk enorm bevrijdend!

Natuurlijk snap ik dat mensen zich aan een ander voorstellen met “Hallo, ik ben Jan de Vries: ik ben salesmanager en in mijn vrije tijd ben ik President van de plaatselijke carnavalsvereniging met 1500 leden”. Als de ouders van Jan hem toch maar Piet hadden genoemd, en Piet was tandarts en in zijn vrije tijd bergbeklimmer, was Piet dan in essentie heel anders? Wat zeggen al die uiterlijk waarneembare zaken over iemands kern?

Als je jezelf “afpelt” door voortdurend de vraag “wie ben je?” te stellen (probeer maar ‘s), dan kom ik persoonlijk uit op iets van ‘energie’, ‘kracht’, ‘bron’, ‘liefde’. Allemaal woorden die een bepaalde kern of essentie beschrijven van waaruit alles ontstaat, waar alles mee verbonden is en waar alles ook weer in verdwijnt.

Overigens ben ik trots op mijn naam. ‘Kees’ betekent zoiets als ‘patriot’ en strijdbaarheid is mij niet vreemd. Als mijn ego weer ‘s tript, vecht ik voor rechtvaardigheid en openheid; maak ik mij zorgen om mijn dierbaren, ben ik eigenwijs en knok ik voor een betere wereld. Als ik mezelf op die momenten waarneem, met al m’n gedachten, gevoelens en gedragingen, ontdek ik dat strijd voor de langere duur toch niet werkt. Beter is het om stil te staan bij mijn eigen behoeften en die van anderen en vanuit die behoeften verbinding te maken.

Mijn proces van bewustwording (een ander woord voor egostrippen) is gestart zo rond mijn dertigste, toen ik vastliep, vooral vastliep in mezelf. Ik ontdekte dat ik in en vanuit mijn hoofd leefde en niet wist wat ik voelde. Ik heb hulp gezocht en begon zo aan mijn persoonlijke proces van ontdekken wat voor mij belangrijk is en hoe ik in contact sta met mezelf en anderen. Dat proces zal volgens mij nooit klaar zijn, want dagelijks ben ik bezig met bewust worden, zijn en ernaar handelen.

Het besef dat er ruimte zit tussen ‘stimulus’ en ‘respons’, betekent dat we altijd een keuze hebben. Het is de kunst die ruimte te vergroten en dat is voor gewone mensen zoals ik een hele uitdaging, want voor ik het in de gaten heb zit ik weer te trippen. Een kwestie dus van vallen en opstaan, maar gelukkig is het allemaal goed, mag het er zijn en krijg je iedere keer weer een kans.

Het is mijn passie om (ook) anderen te coachen in hun proces van bewust worden, van egostrippen.

Ciao!